من سرهنگ نیستم، حقوقدانم…!

اما این اتفاق چند نکته ذهن‌آزار دارد که البته در وهله اول تلخ است اما می‌تواند پایانی باشد بر آغاز برخی رویه‌ها که در نهایت شهد اصلاح این رویه‌ها در کام رسانه‌ها و مردم شیرین آید:

1- برخورد ناصواب با افراد به خودی خود قبیح است و در جایی که مزین به نام شریف «حرم» است، قبیح‌تر.

2- دوربین عکاسی، نه آلت قتاله است و نه وسیله ارتکاب جرم. عکاس هم با گرفتن عکس حداقل آسیب فیزیکی نمی‌تواند به کسی وارد کند؛ بنابراین شکستن دوربین و زدن عکاس، اقدامی غیر ضروری است که فقط در چارچوب یک اقدام جوگیرانه و هیجانی قابل ارزیابی است.

3- ازدحام غیر قابل کنترل در حرم امام (ره) و این اتفاقات ناشی از یک بی‌برنامگی بود که ظاهرا محافظان محترم دیواری کوتاه‌تر از دیوار عکاسان برای جبران این بی‌برنامگی نیافتند و سعی کردند از طریق ضربه فنی کردن تنبیه بدنی عکاسان، درس عبرتی به دیگران بدهند!

4- محافظ آموزش‌دیده و مجرب، نیک می‌داند که برای حفاظت از کسی که موظف است از او حفاظت کند، بیشتر باید نقش سپری معقول را بازی کند تا رزمی‌کاری هیجان‌زده. همچنین او می‌داند که حفاظت، ملازمه‌ای با آسیب‌رسانی ندارد. البته تا حدی قابل درک است که رئیس‌جمهور منتخب، هنوز تیم حفاظتی سازمان‌یافته‌ای ندارد و احتمالا از تعدادی نیروی معمولی برای این کار بهره می‌گیرد.

5- فارغ از اینکه آسیب‌دیدگان، عکاس خبری بودند و هدفشان پوشش تصویری یک رویداد خبری و صرف نظر از اینکه سوژه عکس آنان، رئیس‌جمهور منتخب مردم بود و بدون توجه به اینکه همه این اتفاقات در حرم امام خمینی (ره) رخ ‌داد، آیا اگر یک فرد عادی توسط یک فرد عادی دیگر جلو چشم یک فرد عادی ثالث مورد آزار قرار بگیرد، آن ناظر ثالث نباید واکنشی نشان دهد؟ البته این ماجرا علاوه بر آقای روحانی، یک ناظر رابع هم داشت که سید حسن خمینی بود و گوشه‌ای از این انتقاد نیز به ایشان بازمی‌گردد که کمترین واکنشی لااقل در آن لحظه نداشتند.

در پایان باید گفت که این مرقومه، نه در پی ایراد گرفتن بود،‌ نه تخریب یا هر انگ دیگری که ممکن است مخاطبانی متوجه نگارنده کنند؛ بلکه تذکری بود برای جلوگیری از حوادثی که ممکن است تبدیل به یک رویه معمول شوند و دیگر نتوان جلوی آنها را گرفت. اگر چه موارد دیگری نیز وجود دارد مانند چک کردن سوالات خبرنگاران در نخستین کنفرانس خبری و جرح و تعدیل سوالات که فعلا مجال پرداختن به آنها نیست اما در مجموع به نظر می‌رسد که مقدمه آزادی بیان و آزادی‌های سیاسی، احترام به کرامت انسانی است و زمانی که یک فردِ منتسب به یک مقام عالی برخوردی می‌کند، مردم این رفتار را نه به او که به همان مقام عالی نسبت می‌دهند و این نه جلوه بیرونی خوبی دارد، نه ماهیتا زیباست.

خلاصه اینکه ضمن درک فضای کنونی و برخورد قابل اغماض با پاره‌ای بی‌تجربگیها، امید می‌رود با پیشگیری رئیس‌جمهور منتخب از رخ دادن چنین اتفاقات ناشایستی، روزی نرسد که بگوییم “ای کاش سرهنگ بودید!”